ஆணி வேருக்கு ஆபத்து நேரக்கூடாது

கல்வியும், மருத்துவ வசதியும் அனைவருக்கும் கிடைக்கச் செய்ய வேண்டியது மிகவும் அவசியமானதுதான்.. இதில் சந்தேகத்திற்கே இடமில்லை. ஆனால் இதில் அதிக பங்கேற்க வேண்டியது அரசாங்கமே. ஏனெனில் இதற்காகும் செலவை எதிர்கொள்ளும் வலிமை அரசுக்கே  சாத்தியம். . தனி நபர்களோ, ஒரு சில இயக்கங்களோ சிறிய அளவிலேயே செய்ய முடிகிறது. இருப்பினும் ,இதற்கு விலக்காகச் சிலர் சிறப்பாகச் செயல் படுவதைக் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியாது. கல்வி வளர்ச்சியால் தனிநபருக்கும் நாட்டுக்கும் பொருளாதார வளர்ச்சி ஏற்படுவதையும் மறுக்க முடியாது. 

தனியார்கள் செய்வதென்பது, அவர்களது சேவை மனப்பான்மையைக் காட்டுகிறது. ஆனால் இதன் மூலம்               பேரும்,புகழும்,பணமும் சம்பாதிப்பதைக் குறிக்கோளாக யாராவது கொண்டால் பயனாளிகளுக்குப் பெரிய நன்மை விளைவதில்லை. மிகவும் வசதி படைத்தவர்களோ அல்லது அளவிற்கு அதிகமாகப் பொருள் ஈட்டியவர்களோ இவற்றைச் செய்து வரி விலக்குப் பெறக் கூடும். தனியார் கல்வி மற்றும் மருத்துவ  நிறுவனங்களில்  லாப நோக்கோடு செயல்படும் பல இடங்களைப் பார்க்கிறோம். 

கல்வித்தரத்தைப் பற்றிப்  பேசுபவர்கள் எப்படிப் பட்ட கல்வி வாழ்க்கைக்கு மிகவும் அவசியம் என்பதைச் சிந்திப்பதில்லை. தேவையற்ற பாடத் திட்டம் திணிக்கப் படுகிறது. எதைப் படித்தால் அதிகமாக சம்பாதிக்கலாம் என்ற ஒரே அடிப்படையிலேயே மாணவ மாணவியர்கள் கல்வியை அணுகுகிறார்கள். சம்பந்தமில்லாத படிப்பு படித்தவர்களையும் சில நிறுவனங்கள் ஏற்றுக்கொள்கின்றன. கை நிறையக் காசு சம்பாதித்தால் போதும் என்ற நிலையில் வாழ்க்கைக்கேற்ற கல்வியைப் பற்றி எண்ணவே நேரம் இல்லாமல் போய் விட்டது.இப்படியே போனால், படிக்காமலேயே குறுக்கு வழியில் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்ற நிலைக்குக் கொண்டு விட்டு விடும்.

வேற்று மதத்தவர்கள் கல்விக்கும், மருத்துவத்துக்கும்  சேவை செய்யும்போது உள் நோக்கம் இருக்கத்தான் செய்யும்.  நம்மவர்களும் ஆன்மீக சேவையோடு இதுபோன்ற சேவைகளையும் செய்யத் தொடங்கி விட்டனர். இராமகிருஷ்ண மடத்தின் சமூக சேவை நாடறிந்தது. இதேபோல் பல்வேறு மடங்களும் இச்சேவைகளைச் செய்து வருவது பாராட்டுக்குரியது. ஆனாலும் மடங்களின்  அடிப்படை நோக்கமான  மக்களை நன்னெறிப் படுத்தும் இலக்கை ஒருபோதும் பணயம் வைக்கலாகாது. அது கலாசார சீரழிவுக்கே வழி வகுக்கும். 

மற்ற சமூகத்தினர் போல் அர்ச்சகர் சமூகமும் பொருளாதார நெருக்கடியிலிருந்து மீளத் துடிக்கிறது என்பது உண்மைதான். இந்த நெருக்கடிக்கு அடிப்படைக் காரணம், அவர்களுக்கு ஆலய நிலங்களிலிருந்து பெறப்பட்டு வந்த நெல்லும் ஊதியமும் கொடுக்கப்படாமல்   ஏமாற்றப்பட்டதுதான்.  அவற்றை மீட்டுக் கொடுத்தாலே அவர்களது பொருளாதாரம் முன்னேறிவிடும். சம்பந்தமில்லாத கல்வியைக் கற்று விட்டு மீண்டும் ஆலய பூஜைக்கு வர எத்தனை பேருக்கு மனம் வரும் ? அதோடு, சமூகத்தில் தாங்கள் அலுவலக வேலை செய்தால் மட்டுமே மதிக்கப் படுவார்கள் என்ற எண்ணமும்  வந்து விட்டதே ! 

அர்ச்சகர் சமூகப் பெண் குழந்தைகள் கல்லூரிகளில் படித்துவிட்டால் வேலைக்குச் செல்வதையே விரும்பும் சூழ்நிலை உருவாகிறது. அப்படி வேலைக்குச் சென்று கை நிறையப் பணம் சம்பாதிப்பவர்கள்,தங்களைப் போல் வேலைக்குச் செல்லும் ஆண்களையே மணம் செய்ய விரும்புவதால், ஆகம-வேத பாடசாலைகளில் கற்று விட்டுக்  கோயிலிலும், கும்பாபிஷேகம்-பாராயணங்களிலும்,பிற சுப காரியங்களிலும்  நிறைய சம்பாதிக்கும் எத்தனையோ  பையன்களுக்குத்  திருமணம் ஆவது மிகவும் கடினமாக ஆகி விட்டது. இந்நிலையில் எந்தப் பையன் இனிமேல் பாடசாலைக் கல்வியையும், ஆலய பூஜையையும் விரும்புவான் ? அப்படியானால் அடுத்த தலைமுறையில் ஆதிசைவ குலம் சிவாலய பூஜை செய்ய முன்வரத் தயங்குகிறது என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா ? 

கச்சி மூதூர் அர்ச்சகர் நல நிதியாக ஒரு திட்டத்தை காஞ்சி பரமாச்சார்ய சுவாமிகள் அறிமுகப்படுத்தி, சிவாச்சார்யார்கள்,பட்டாச்சாரியார்கள் மற்றும் கிராமக் கோயில் பூசாரிகள் பலருக்கு மாதந்தோறும் ஒரு குறிப்பிட்ட தொகை கிடைக்கச் செய்தார்கள். தற்காலத்தில், பணமதிப்புக் குறைந்து விட்டதால் அதுவும் பெரிய அளவில் துணை செய்ய முடியாமல் போய் விட்டது. இந்தத் தர்மசங்கடமான நிலையில்தான், தற்போது காஞ்சி சங்கர மடம்  அர்ச்சகர் குலப் பையன்களுக்கு உயர்கல்வியை இலவசமாகத் தர முன் வந்துள்ளது. உயர்ந்த நோக்கம் ஆனாலும் இதன் பின் விளைவுகளைக் கண்டு நாம் அஞ்சுகிறோம். 

நமக்குத் தெரிந்த வரையில், பெண்களுக்கு நிகராகப் பையன்களும் சம்பாதித்து விட்டால் கல்யாணப் பிரச்சினை வேண்டுமானால் தீர்ந்து விடலாம்.கல்லூரிப் படிப்பை முடித்த பிறகு பெரும்பாலான பையன்கள் வேலைக்குப் போய் தங்களைத் திருமணத்திற்குத் " தகுதி "  ஆனவர்களாக ஆக்கிக் கொள்ளவே முயற்சிப்பார்களே தவிர, கோயில் பூஜைக்கு வர முன் வருவோர் அநேகமாக இல்லாமல் போய் விடும். கணவன்-மனைவி இருவருமாக சம்பாதிக்கும் சூழ்நிலையில்,  எந்த கைங்கர்யத்திற்காக இந்தக் குலம் தங்களை அர்ப்பணித்துக் கொண்டுள்ளதோ அதிலிருந்து முற்றிலுமாக விலகிவிட வாய்ப்பு ஏற்பட்டு விடுமோ என்ற கவலை ஏற்படுகிறது.  அதனால், ஆலய பூஜையை- அதிலும் குறிப்பாகக்  கிராமக் கோயில்களைப் பூஜையைச்  செய்ய சிவாச்சார்யார்களே இல்லாமல் போகும் அபாயம் ஏற்படுவதை மேலும்  துரிதமாக்கும் செயலை செய்யலாகாது என்ற எண்ணத்தால் மட்டுமே இவ்வாறு எழுத வேண்டி இருக்கிறது.  

பாடசாலைகளில் படிப்போருக்கும் , ஏழ்மை நிலையில் உள்ள சிவாச்சாரியார்களது வீட்டுத் திருமணங்களுக்கும் நிதி உதவி செய்யலாம். மருத்துவச் செலவை ஏற்றுக் கொள்ளலாம். ஆனால் மேற்படிப்புக்கு உதவப்போய் ஆணி வேரே  ஆட்டம் கண்டுவிடும்படியாக  எந்தச் செயலையும் செய்யாமல் இருப்பது நல்லது என்று தோன்றுகிறது. ஆகவே, ஆதிசைவ குலப் பெண்கள் தங்கள் குலம் காக்கப் படவேண்டும் என்ற அக்கறை உடையவர்களாக இருத்தலே இன்றையத் தேவை. பையன்களை மாற்றப் போய் மொத்தமாகவே கோயில் பூஜைகள் சமூகத்தை விட்டே போகும்படி எந்த விஷப் பரிட்சையிலும் இறங்கலாகாது.   

ஆதி சைவர் நலன்

ஆச்சார்யாபிஷேகம் 

மதிப்பிற்குரிய சிவாச்சாரியப் பெருமக்களுக்கும் அவர்கள் நலனில் ஈடுபட்டுள்ள சிலருக்கு மட்டுமே பிரத்தியேகமாக எழுதப்படும் பதிவு இது. ஆகவே இதனை உரியவர்களுக்கு மட்டுமே பகிருமாறு கேட்டுக் கொள்கிறோம். 

ஆதி சைவர்கள் என்றும் முப்போதும் திருமேனி தீண்டுவார் என்றும் அழைக்கப்படும் இச்சமூகம் பல்வேறு இன்னல்களைச் சந்தித்து வருகிறது என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. நன்மை தீமை முழுதும் அவரவர் வினை வழியே நடைபெறும் என்பதில்  யாருமே விதி விலக்கு அல்ல. சிவபெருமானின் ஐந்து முகங்களிலிருந்து தோன்றிய ஆகம வழிப்படி பூஜைகள் நடைபெறாததற்கு ஆயிரம் காரணம்   இருக்கலாம். ஆனால் அடிப்படையான சிரத்தையே குறைவதற்கு என்ன காரணம் சொல்ல முடியும் ? .

சிவபுரம் கும்பாபிஷேகம் 

நித்திய கர்மானுஷ்டானங்கள்,  ஆகம பாடசாலைக் கல்வி, தீக்ஷை, ஆச்சார்ய அபிஷேகம், ஆத்மபூஜை  ஆகியவற்றைக் கடைபிடிப்போர் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் குறைந்து வருகிறது. பூஜை உரிமை ஆதி சைவருக்கே என்பதைப்  பிறகு எந்த வழியில் நிலை நாட்ட முடியும் ? ஆசார லோபத்தைப் பற்றி ஒன்றும் சொல்வதற்கே இல்லை. இவ்வளவு லோபங்களுக்கு இடையில் பெருமானது சாந்நித்தியம் எப்படி ஒரு பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்ட விக்ரஹத்தில் இருக்கும் என்பதை யோசிக்க வேண்டாமா ? 

ஆகம பாட சாலை நிறுவிப் பெயரும் பணமும் சம்பாதித்து விட்டால் நித்திய பரார்த்த  பூஜை என்கிற கடமையே மறந்து போகிறது. வெளி நாட்டுப் பயணங்கள் இருக்கவே இருக்கிறது.  அப்படிப் பட்டவர்கள் கும்பாபிஷேகம் செய்து  வைக்கப் போனாலோ, மைக்கையும், வீடியோவையுமே நாடுகிறார்கள். ஹோம குண்டங்களில் அமர்ந்துள்ள எத்தனை பேர் யாகசாலை மந்திரங்களில் அக்கறை காட்டுகிறார்கள்? கும்பாபிஷேகம் முடிந்தவுடன் சம்பாவனையை வாங்கிக்கொண்டு சாப்பிடப்போகும் பலருக்கு ,மகாபிஷேகத்திலோ, யாகசாலையில் செய்யப்படும் உபசாரங்களிலோ  சிரத்தை இல்லாமல் போனது ஏன் என்று யாராவது விளக்க முடியுமா ? 

நன்றி: வலைத்தளத்தில் வெளியிட்டவருக்கு 

ஒரு கும்பாபிஷேகம் என்றால் ஏறத்தாழ இருபது சிவாச்சார்யர்கள் வந்து நடத்தி வைக்கிறார்கள். அந்த வருகையைத்  தங்கள் குடும்ப நலனுக்காகவும் பயன் படுத்திக்கொள்ளலாம் அல்லவா? தமது வீட்டிலுள்ள பெண் குழந்தைகளை ஆங்கிலக் கல்வி கற்க வைத்து, வேலைக்கும் அனுப்பி விடத் துடிக்கிறார்கள் பலர். பிற்காலத்தில் கோயில் பூஜை எக்கேடு கெட்டால் என்ன என்று இருப்பவர்கள் மட்டுமே இவ்வாறு செய்ய முடியும். வேலைக்குச் சென்று விட்ட இவர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் கை நிறைய சம்பாதிக்கும் போது கோயில் பூஜை செய்யும் பையனைத்  திருமணம் செய்து கொள்ள மறுக்கிறார்கள். வேதம் கற்கும் மாணவர்களுக்கும் இதே நிலைதான். 

கும்பாபிஷேக யாகசாலை 

பல ஊர்களில் மேற்படி காரணத்தால் பல ஆதிசைவ குலப் பையன்களுக்குத் திருமணம் ஆகாமல் போ ய் விடுவதைப் பார்க்கிறோம். பெண்கள் மட்டுமல்ல. அப்பெண்களைப் பெற்றோர்களும் சிவ பூஜைகள் தொடரமுடியாதபடித் தவறிழைக்கிறார்கள். அதிலும் கிராமக் கோயில்களின் எதிர்காலம் கேள்விக் குறியாகவே இருக்கிறது. 

இந்நிலையில் கும்பாபிஷேகத்தின் போது ஒன்று சேரும் சிவாசார்யர்கள் அங்கு வந்துள்ள தமது சமூகத்தினரிடையே ஜாதக பரிவர்த்தனை செய்து கொள்ளலாமே! அதெல்லாம் செய்யாமல் மறு நிமிடமே ஏன் பறந்து விடத் துடிக்க வேண்டும் ? 

வருமானம் இல்லாமல் சிரமப்படுவது உண்மை தான். ஆனால் உண்மையாகத் தொண்டு  செய்யும்  பூஜகர்களுக்கு உள் நாட்டிலும் வெளி நாடுகளிலும் உள்ள அன்பர்கள் உதவிக் கரம் நீட்டத் தயாராக இருக்கிறார்கள். " என்னோடு போகட்டும் " என்று இருப்பவர்களை மட்டும் யாராலும் ஒன்றும் செய்ய முடியாது. அதேபோல, எனது பெண்ணை யாருக்குத்  திருமணம் செய்து கொடுக்க வேண்டும் என்று எனக்குத் தெரியும். யாரும் சொல்லத் தேவை இல்லை என்று இருப்பவர்களையும் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை. அவரவர் தலைவிதிப்படி நடக்கட்டும் என்று விட்டுவிட வேண்டியது தான். 

ஒருங்கிணைக்கும் நல்லுள்ளம் கொண்ட சிவாசார்யர்களாவது முயற்சி செய்வது நல்லது. உலகை வலம்  வந்துகொண்டு பொன்னாடைகள் போர்த்திக் கொள்பவர்கள் முன் வரப் போவதில்லை. அவர்கள் வேண்டுமளவு பணம் சம்பாதித்து ஆகி விட்டது.  குழந்தைகளின் எதிர்காலம் நன்றாக இருக்க வேண்டும், சிவாலயங்களில் பூஜை செய்வது நமது கடமை என்ற எண்ணம் இருப்பவர்கள் மட்டுமே முன்வர முடியும். அரசாங்கத்தையும் பிற மனிதர்களையும் நம்பிக் கையேந்துவதை விட நமது குல தெய்வமான பரமேச்வரனே நமக்குக் கதி என்று எண்ணுபவர்களை இன்றளவும் சுவாமி கை விடாமல் காப்பாற்றிக் கொண்டு இருக்கிறார். இதை வாய் விட்டுப் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொள்ளும் பூஜகர்களை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம். 

சமூகம் நம்மை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை ஒவ்வொரு பூஜகரும் நினைவில் வைக்க வேண்டி உள்ளது. அறிந்தோ அறியாமலோ செய்யும் தவறுகளும், பாவச் செயல்களும் மக்களாலும் மகேசனாலும் கண்காணிக்கப் படுகின்றன. நமக்கு ஒழுக்கம்,ஆசாரம், நியமம், சிரத்தை ஆகியவை நாள்தோறும் வளர வேண்டும் என்று மனமார பிரார்த்தித்துக் கொண்டு ஒரு வில்வத்தை சுவாமி மீது சார்த்தினால் போதும். மற்றவற்றை அவன் பார்த்துக் கொள்வான். புகழ்த்துணை நாயனாராகிய ஆதி சைவருக்கு நித்தலும் படிக்காசு வைத்த பரமன், தன்னை நாள்தோறும் காலம் தவறாமல் நியமத்தோடு பூஜிப்பவனை எப்படிக் கைவிடுவான்? காப்பது அவன் கடமை ஆகி விடும் அல்லவா ? 

கால லோபமும் நியம லோபமும்

சிவாகமப்படி நூறு சதவீதம் பூஜைகள் மற்றும் வழிபாட்டு முறைகள் இல்லாமல் இருந்தாலும் அடிப்படையே இல்லாமல் போகக் கூடாது. நம் சௌகர்யத்திற்கு பூஜை முறைகளை மாற்றிக் கொள்ள நாம் யார் ?  " முச்சந்தி முட்டாத மூவாயிரவர் " என்று தில்லை வாழ் அந்தணர்கள் புகழப்படுகிறார்கள். காலம் தோறும் தவறாமல் பூஜைகள் நடைபெற்று வந்ததுபோக இன்று பல கிராமங்களில் ஒரு கால பூஜைக்கே ஏங்க வேண்டி இருக்கிறது. காரணங்கள் ஆயிரம் இருந்து விட்டுப் போகட்டும். ஆர்வம் இல்லாவிட்டாலும் சிரத்தையாவது கண்டிப்பாக இருக்க வேண்டும். ஒரு கால பூஜை என்றால் இன்ன நேரத்திற்குக் கண்டிப்பாக நடக்க வேண்டும் என்ற கட்டுப்பாடு மிகவும் முக்கியம். எல்லா வேலைகளையும் முடித்துக் கொண்டு மதியம் மூன்று மணிக்குப் போய் பூஜை செய்வது என்று ஏற்பட்டு விட்டால் அதுவே பழக்கமாகிவிடும்.  இறைவன் பசியால் காத்திருப்பாரே என்று ஏங்கிய கண்ணப்ப நாயனார்  விரைந்து ஓடி மலை மீதிருந்த குடுமித்தேவரைச் சென்றடைந்தார் என்று புராணம் கேட்டிருந்தும் இவ்வாறு நடக்கக் கூடாது அல்லவா? கால லோபத்தை அனுமதித்தால் பிற லோபங்கள் தானாகவே புகுந்துவிடும்.

 நியம லோபம் ஏற்படுவது பல இடங்களில் வாடிக்கை ஆகி விட்டது. அதிகாரியின் மிரட்டல், அதிக அளவில் மக்கள் வருகை, பக்தர்களின் பொறுமை இன்மை ஆகியவை காரணங்களாகக் காட்டப்பட்டாலும் நியமம் இன்றி எவ்வாறு பூஜை செய்வது ? பூஜை முறைகள் மிகத் தெளிவாக ஆகமங்களில் கூறப்பட்டிருந்தும் அவற்றை மீறுவது அவ்வாகமங்களை அருளிய சிவபிரானின் கட்டளையை மீறுவது போலாகுமே !  குறுக்கு வழிகளில் மனம் போன போக்கில் மற்ற வேலைகளை வேண்டுமானால் செய்யலாம். சிவாராதனையைக் கூடவா நியமமின்றிச் செய்வது ? 

தெய்வ தரிசனத்தை ஒருபோதும் காட்சிப் பொருள் போல ஆக்கி விடக்கூடாது. அர்ச்சனை செய்தால் மட்டுமே ஒரு காலத்தில் கற்பூர ஹாரத்தி செய்து வந்தார்கள். அதனால் கோயிலுக்குச் செல்பவர்கள் வெறும் கையோடு போக மாட்டார்கள். கற்கண்டு ,திராக்ஷை போன்றவற்றையாவது நைவைத்தியம் செய்யச் சொல்லிவிட்டு ஹாரத்தி செய்யச் சொல்வார்கள். ஆனால் இப்போதோ தொடர்ந்து கற்பூரம் காட்டப் படுகிறது. மக்கள் வரிசையில் நகர்ந்து கொண்டே இருக்கிறார்கள். இந்நிலையில் அர்ச்சனை என்பது பெயர் அளவில் ஆகி விடுகிறது. அஷ்டோத்திர நாமாவளி குறுகிப் போனது தான் மிச்சம். பல அர்ச்சனைத் தட்டுக்கள் வரிசையாக வைக்கப்பட்டு ஒரே முறைதான் அர்ச்சனை செய்வது  சாத்தியம் ஆகிறது.  

போர் குழாயைத் திருப்பி விட்டால் அபிஷேக நீர் கருவறையிலோ அர்த்த மண்டபத்திலோ நிரம்பும் நவீன காலத்தில் ஸ்நபனமாவது ஒன்றாவது ?  பூவோடு நீர் சுமந்து கொண்டு வந்த காலம் இனி எப்போது வரப் போகிறது? திருமஞ்சனம் ஆறுகளில் இருந்து கொண்டு வந்த காலம் மலை ஏறிப் போய் விட்டது. இவை எல்லாவற்றிற்கும் காரணம் போதிய வருவாய் இல்லை என்று விளக்கம் சொல்லக் கேட்கிறோம். வருவாய் மிகக் குறைவு தான். ஒப்புக் கொள்ளாதவர் எவரும் இருக்க முடியாது. அதே நேரத்தில், நியமத்துடனும் சிரத்தையுடனும் பூஜை செய்பவர்களை மக்கள் அலட்சியம் செய்வதில்லை. இறைவன் அந்த பூஜையை ஏற்றுக் கொள்வதன் அடையாளமாக மிகக் குறைவாக மக்கள் வந்து கொண்டிருந்த திருமணஞ்சேரி போன்ற ஆலயங்களில் இப்பொழுது மக்கள் கூட்டம் நிரம்பி வழிவதைப் பார்க்கிறோம். இதற்கு மூல  காரணம் அங்கு அரும் பணியாற்றிய சிவாச்சாரியார் என்பதை நேரில் கண்டவர்கள் ஒப்புக் கொள்வார்கள். 

இப்போது கோவிலுக்கு வருபவர்கள் பல்வேறு ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு வருகிறார்கள். சிலரிடம் துர் நாற்றம் வீசுகிறது. அப்படிப்பட்டவர்களுக்கு நெற்றியில் விபூதி பூசி விட்ட பின்னர் இறைவனைத் தொட்டு பூஜையைத்  தொடரலாமா என்பதை ஆகம வல்லுனர்களின் சிந்தனைக்கே விட்டு விடுகிறோம். முன்பெல்லாம் சமுதாயத்தில் அர்ச்சகர்களின் பங்கு முக்கியமாகக் கருதப்பட்டது. குருவாக அவர்களை மக்கள் ஏற்ற படியால் குருக்கள் என்று போற்றப்பட்டனர். நகரத்தார்களுக்கு சிவ தீக்ஷை செய்து வைத்த சிவாகம சீலர்கள் பலர் உண்டு. 

சமூகத்தில் உயர்ந்த ஸ்தானத்தில் இருந்து வந்த சிவாசார்ய பரம்பரை இன்று போதிய வருவாய் இல்லை என்ற ஒன்றையே மனதில் கொண்டு ஆகம விதி மீறல்களைச் செய்யத் தொடங்கியுள்ளது என்ற குற்றச்சாட்டைப் பலரும் சொல்லக் கேட்கையில் மனம் வேதனைப் படுகிறது. நமக்குத் தெரிந்தவரையில் ஒன்று மட்டும் சொல்ல விரும்புகிறோம். நமக்குப் படி அளப்பவன் பரமேசுவரன் ஒருவன் தான். நடைமுறையில் அதிகாரி மூலம் ஊதியம் பெறுவது போலத் தோன்றினாலும் இதுவே உண்மை. அப்படியானால் இத்தனை துயரங்கள் ஏற்படுவானேன் என்று கேட்கலாம். மேற்கண்ட லோபங்கள் புகுந்து விட்டபடியால் சிவாபராதம் ஏற்பட்டு அதன் பலனை அனுபவிக்க வேண்டியிருக்கிறது. குற்றம்  பொறுத்துக் குணம் ஒன்றையே கொள்ளும் பரமன் மட்டுமே சரண் என்று நம்பியவர்கள்  என்றும் கை விடப் படுவதில்லை. இது எக்காலத்திற்கும் பொருத்தம்.

யாரிடம்தான் குறை இல்லை ?

ஒவ்வொருவருக்கும் தான் செய்யும் செயல்கள் எல்லாம் சரியாகவே தெரிகிறது. தங்களுக்கென்று ஒரு பாணி, முத்திரை ஆகியவற்றோடு மக்களிடயே உலா வருகின்றனர். அப்படி வரும்போது அவர்களுக்குப் பின் ஆதரவாளர்கள் இருப்பதில் வியப்பு ஏதும் இல்லை. நாட்டுக்கும் மொழிக்கும் எதிராகச் செயல் படுவோர்களுக்கே ஒரு கூட்டம் பின்னால் நிற்கும் துர்பாக்கியம் ஏற்பட்டுள்ள நிலையைக் கூடப் பார்க்கிறோம். கருத்துக்கள் தாராளமாக மக்கள் முன்னிலையில் வீசப்படுகின்றன. ஆனால், சுட்டு விரல் பிறரைச் சுட்டிக் காட்டும்போது ஏனோ கட்டைவிரல் நம் பக்கம் பார்ப்பது மறந்து போய் விடுகிறது.

யாரை எளிதாகக் குறை கூற முடியுமோ அவர்களை இலக்காக வைக்கத் துவங்கி விட்டனர். அதற்காக எவரும் குறை இல்லாதவர்கள் என்று சொல்ல வரவில்லை. ஏதோ ஒரு விதத்தில் நாம் எல்லோருமே குறை உடையவர்கள் தான். அதை ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவம் தான் இன்னும் நமக்கு வரவில்லை. 

சமய உலகிலும் குறைகள் காண்பது இயற்கை. சிவாகமமே அக்குறைகளைப் பட்டியலிட்டு பூஜை முடிவில் சிவாச்சாரியாரை விட்டுச் சொல்லச் சொல்லும்போது நம்மவர்கள் குறை சொல்லப் புகுவதற்கான தேவையே இல்லை. அதற்கு மேலும் குறைகள் தொடர்ந்தால் அதற்கான பொறுப்பு இன்னாருக்கு என்று இறைவன் தீர்ப்பு அளிப்பான். நாம் முதலில் நமது குறைகளைக் குறைத்துக் கொள்ள வேண்டி வழிபாடு செய்வதே நல்ல பண்புக்கு அடையாளம். 

பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை என்பது முன்னோக்கி உள்ள சூழ்நிலையில் அருள் இல்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை என்பதைப் பற்றி எவ்வளவு பேர் கவலைப் படப் போகிறார்கள் ? எப்படியாவது பொருள் சம்பாதித்து இம்மாதத்தை ஓட்டியாகவேண்டிய கட்டாயத்தில் அனைவரும் தள்ளப்பட்டுள்ளார்கள்.  வறுமையின் காரணமாக சொல்லமுடியாத துன்பங்களில் சிக்கியுள்ள குடும்பங்கள் தமக்கே உரிய வழிகளிலிருந்து தடம் மாறி விடுகின்றன. செய்யும் தொழிலில் அசிரத்தை ஏற்படுத்தும்  விபத்தும் நடைபெற்று விடுகிறது.. அவர்களது துன்பம் துடைக்க முன் வருவோர் சிலர். ஆனால் அவர்கள் சொற்ப வருவாயிலும் பணி  செய்து கொண்டு இருக்க வேண்டும் என்று வேறு சிலர் எதிர்பார்ப்பது வேதனையாக உள்ளது. 

பாட சாலைகளில் பயிற்சி பெற்றுக் காலம் தோறும் நியமத்தோடு சிவாலய பூஜை செய்ய வேண்டும் என்று ஆதிசைவ சமூகத்திடம் எதிர்பார்ப்பது நியாயம் தான். அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டு வந்த நெல் நிறுத்தப்பட்டபோதும், மிகச் சொற்ப சம்பளம் கொடுக்கப்படும் நிலையிலும் அவர்கள் மறு பேச்சே பேசாமல் பணியைத் தொடர வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது நியாயமா ? அப்படி எதிர்பார்ப்பவர்கள், தாமாக முன்வந்து அவர்களுக்கு மாதம்  தோறும் முடிந்த உதவி செய்யலாமே ! அதை விட்டுவிட்டுக் குறை சொல்வதால் என்ன மாற்றத்தை எதிர் பார்க்க முடியும் ? 

மக்கள் எப்போது ஆதரவளிக்கத் தவறி விட்டார்களோ அப்போதிலிருந்தே விபரீதம் தொடங்கி விட்டது. கிராமங்களில் ஆலயங்களுக்கு ஆதரவளித்து வந்த அக்கிரகாரங்கள் காலியாகி விட்டன. கோயில் சிப்பந்திகளில் அர்ச்சகரைத் தவிர எல்லோரும் இடம் பெயர்ந்து விட்டார்கள். ஆகவே பூ பறித்துக் கட்டுவது, ஆலயத்தை சுத்தப் படுத்துவது , அபிஷேகத்திற்கு ஜலம் கொண்டு வருவது, நைவேத்தியம் தயார் செய்வது போன்ற வேலைகளும் அர்ச்சகர்களுக்குப் புகுத்தப்பட்டு விட்டன. இதற்காகக்  கூடுதல் வருமானமா அவர்களுக்கு வருகிறது ? முன்னோர் வசித்த வீட்டில் இருந்து கொண்டு, எவ்வளவோ சிரமத்துக்கு நடுவில் பணியாற்றுபவர்கள்  இன்றும் இருக்கிறார்கள். அந்த வீடுகள் பெரும்பாலும் மேற்கூரைகள் பழுதாகி மழை நீர் வீட்டுக்குள்ளே கொட்டியும் இரவு பூராகவும் கண் விழித்து மேற்கூரை இடுக்கு வழியாகக் கொட்டும் மழை நீரைப் பாத்திரங்களில் பிடித்து அவை நிரம்பியவுடன் அப்புறப்படுத்தும் குடும்பங்களைப் பார்த்தவர்களுக்குத் தான் தெரியும் அவர்கள் படும் சிரமங்கள் .

பாடல் பெற்ற சிவாலயங்களில் சில சிவாச்சார்யார்களால் கைவிடப் பட்டு விட்டன என்று கூறுவோர் உண்டு. ஆனால் சமூகமே அவர்களைக் கைவிட்டுவிட்ட நிலையில் வேறு வழி இல்லாமல் இடம் பெயர்கிறார்களே ஒழிய அக்கிராம மக்களோ அரசாங்கமோ ஆதரவளித்தால் எதற்காக வேறிடத்திற்குப் போகப் போகிறார்கள்? அர்ச்சகர் இல்லாததால் ஒரு கோவிலில் மெய்க் காவல் புரிபவரின் மகன் பூஜை செய்வதாக ஒரு அன்பர் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஒரு நாள் காலை நேரத்தில் அக் கோயிலைத் தரிசிக்கச் சென்ற  படியால் ஒன்று மட்டும் கூறுகிறோம். சுவாமிக்கு அபிஷேகம் மாலை நேரத்தில் மட்டுமே நடத்துவதாக அம்மகனாரே ஒப்புக் கொண்டார். இதைத்தான் இச் சமூகம் ஏற்கிறதா? அல்லது இறைவன்தான் மனமுவந்து ஏற்கிறாரா? உள்ளூர் மக்கள் முன்வந்து ஒரு சிவாச்சார்யாருக்குத்  தகுந்த ஊதியம் வழங்கி விட்டு அதற்குப் பிறகு குறைகள் இருந்தால் களைய முற்படலாமே ! 

அரசு ஊழியருக்கு சமமாக ஆலய ஊழியருக்கும் சம்பளம் வழங்கப்படும் என்று அண்டை மாநிலம் அறிவித்ததை இங்கு எத்தனை பேர் ஆதரித்து அரசுக்கு வேண்டுகோள் வைக்கிறார்கள்? இங்கேதான் தொட்டதற்கெல்லாம் மொழிப் பிரச்னை,ஜாதிப் பிரச்னை என்று சொல்லியே மக்களை திசை திருப்புகிறார்களே. கோயில்களோ சிப்பந்திகளோ எப்படிப் போனால் இவர்களுக்கு என்ன? பொதி சுமக்கும் விலங்குகளுக்குச் சமமாகத்தானே ஆலய ஊழியர்கள் பார்க்கப்படுகிறார்கள் ! 

நிறைவாக ஒன்று சொல்ல விரும்புகிறோம். நமது இன்றைய தேவை கிராமம் தோறும் சென்று குறை அறிந்து அவற்றை நிவர்த்தி அளிக்கும் தன்னலமற்ற தொண்டர்கள் மட்டுமே.  இருந்த இடத்திலிருந்தே முற்றோதுதல்,அன்ன தானம் செய்தல், ஆகியவற்றைச்  செய்துவருபவர்கள் இதுபோன்ற இடங்களுக்குச் சென்று செய்யலாம். உழவாரம் செய்யும் அடியார்கள் இச் செயல்களுக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும். உள்ளூர் வாசிகளுக்கு ஊர்க் கோயிலின் பெருமையை எடுத்துச் சொல்லி, தினசரி வழிபாட்டிற்கு வரச் சொல்ல வேண்டும். அர்ச்சகர்கள் அவர்களை நம்பியே காலம் தள்ளுகிறார்கள் என்பதை அவர்களுக்குப் புரிய வைக்க வேண்டும். 

சொந்த ஊரை விட்டு விட்டு நகரங்களுக்குக் குடிஏறியவர்களைத் தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறோம். தயவு செய்து உங்கள் பூர்வீக கிராமத்தின் கோயில்களுக்கும் அவற்றின் அர்ச்சகர்களுக்கும் குன்றிமணி அளவாவது கொடுத்து உதவுங்கள். உங்களது முன்னோர்கள் உங்களை நம்பியே இக்கோயி ல்களை விட்டு விட்டுச் சென்றிருக்கிறார்கள். நம் குடும்பத்திற்காக எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் செலவு செய்யத் தயாராக இருக்கும் போது, இதுவரையில் சிறிதளவும் உதவாதவர்கள் இனிமேலாவது அதை மேற்கொள்ளலாம். அது உங்கள் வம்சத்தையே காப்பாற்றும். செய்து பார்த்தல் தான் அதன் அருமை புரியும். 

வெள்ளி மலையை நோக்கிப் பறந்து செல்லும் காக்கையும் அந்நிறம் பெறும் என்பது போல இறைவனை நோக்கிச் செல்லும் நாம் அனைவரும் அவனது குணங்களில் ஒரு சிறு துளியேனும் பெற முயற்சிக்க வேண்டாமா?  " குறை உடையார் குற்றம் ஓராய் " என்று  அடியார்களது குற்றத்தை மன்னித்துக் குணத்தையே கொள்ளும் சிவபரம்பொருளின் பெரும் கருணையை சம்பந்தர் பாடுகின்றார். " பழுது இல் தொல் புகழாள் பங்க "  என்று திருவாசகம் பார்வதி பரமேசுவரர்களது புகழ் தொன்மையானதாகவும், குற்றமற்றதாகவும் விளங்குவதாகக் கூறும். எனவே , நமது குறைகள் நீங்க ஒவ்வொருவரும் வழிபட்டால் ஊரே குறையற்ற இலக்கை நோக்கிப் பயணிக்கும். அதற்கு அடுத்த படியாகப் பிறருக்கு இரங்கும் குணம் தானாகவே வந்து விடும். அந்த இரக்க குணம் வந்துவிட்டால் நாம் புனிதர்கள் ஆகி விடுவோம். நமது வழிபாடும் அப்போதுதான் அர்த்தமுள்ளதாக ஆகும். குற்றமே பெரிதும் உடைய நம்மிடத்திலும்  கடைக் கண் பாலித்து நம்மை உய்ய வைக்க வேண்டும் என்று ஞான பரமேசுவரனை பிரார்த்திப்போம். 

தாயும் ஆகும் ஆதிசைவர்

இறைவனிடம் தொண்டனாகவும், புத்திரனாகவும் , தோழனாகவும் , நாயகி பாவத்தோடும் வழிபடும் மார்க்கங்களை முறையே திருநாவுக்கரசரும்,திருஞான சம்பந்தரும், சுந்தரரும், மாணிக்க வாசகரும்  வாழ்ந்து காட்டி நமக்கு அருளியுள்ளனர். முழுமுதற்கடவுளைத் தாயாகவே கூட இருந்து தன்னையும் பிறரையும் பேரின்ப மாகடலில் திளைக்க வைப்பவர்கள் ஆதிசைவர்கள்.

உண்ணாது உறங்காது இருக்கும் சிவபெருமானுக்கு நியமத்தோடு பூசை செய்யும்போது ஒரு தாய் அன்றாடம் தன குழந்தைக்கு நீராட்டுவதைப்போல நீராட்டுகின்றார் சிவாச்சார்யார். நீராட்டும்போது குழந்தைக்குப் பிடித்த பாடல்களைத் தாய் பாடுவதுபோல, இவரும் ருத்ராதி சூக்தங்களைச்  சொல்கிறார். குளித்த குழந்தைக்கு ஜலதோஷம் வராமலிருக்கத் தாயார் சாம்பிராணிப் புகை போடுவது போல இவரும் பெருமானுக்குத் தூபம் காட்டுகிறார். அன்னையானவள் குழந்தைக்குத் திருஷ்டி சுற்றிப் போடுவது போலவே இவர் விபூதியால் சுற்றிப் போடுகிறார். குழந்தையை அலங்கரித்துக் கண்ணாடி காட்டுவது போலவே இவரும் பெருமானை அலங்கரித்துக கண்ணாடி,குடை,சாமரம் போன்ற பொருள்களைக் காட்டுகின்றார். நீராடிய குழந்தைக்குப் பசிக்கும் என்று கருதிப் பால் நினைந்து ஊட்டும் தாயினைப் போலத் தானும் சாலப் பரிந்து நைவேத்தியம் செய்கிறார். குழந்தைக்கு நாள் முழுவதும் தாய் உணவு ஊட்டுவதைப் போல ஆதி சைவரும் பெருமானுக்கு ஆறு வேளைகள் இவ்வாறு பணி செய்கிறார். இதனால் தானோ என்னவோ குழந்தையும் தெய்வமும் ஒன்று என்று பெரியோர்கள் கூறினார்கள் போலும்!

மேற்கூறிய ஒப்பு நோக்குதலில் சிறிது வித்தியாசமும் உண்டு. குழந்தை வளரும் வரையில் தான் தாயின் அரவணைப்பில் இருக்க முடியும். ஆனால் ஆதி சைவரோ தனது வாழ் நாள் முழுதுமே பெருமானுக்குத் தாய் போன்று இருந்து பணிவிடை செய்யக் கடமைப் பட்டவர். எனவேதான் ஆகம வழி நின்று பூஜைகள் செய்வது அத்தியாவசியமாகிறது. ஆறு கால பூஜைகள் நடப்பதற்குப் பதிலாக நாளடைவில் நான்கு,இரண்டு என்று ஆகி, ஒரு கால பூஜைகள் நடைபெறுவதையும் பார்க்கும்போது இறைவனை அன்னையாக இருந்து ஆராதிக்கும் அணுகுமுறைக்குக் குந்தகம் வந்து விட்டதாகவே தோன்றுகிறது.

பல்வேறு காரணங்களால் ஒருகால பூஜையே குறிப்பிட்ட நேரத்தில் நடைபெறாமல் இருக்கும் ஊர்களைக் காணும்போது என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. காலம் தாழ்ந்தால் சுவாமி பசியோடு இருப்பாரே என்று ஓடோடிச் சென்று காளத்தி மலை ஏறித் தான் கொண்டு வந்த இறைச்சியை இறைவன் முன் வைத்து , தலையில் செருகி வந்த காட்டுப் பூக்களை அர்ப்பணித்து , வாயில் கொண்டு வந்த பொன்முகலி ஆற்று நீரைத் திருமுடி மேல் உமிழ்ந்து அன்பின் வடிவமாகத் திகழ்ந்த கண்ணப்ப நாயனாருக்குக் கிடைத்த பேறு யாருக்குக் கிடைக்கும் ? ஒரு கால பூஜை என்று ஆகி விட்ட ஊர்ர்களில் அந்த ஒரு காலமாவது முழு ஈடு பாடுடன் நடைபெறுகிறதா என்று நம்மை நாமே கேட்டுக் கொள்ளலாம்.

உண்மையில் சுவாமிக்கு நாம் நைவைத்தியம் செய்வது என்பது, “ பெருமானே, நீ அருளிய தான்யங்கள் மூலம் செய்த உணவை உனது கருணை என நன்றியுடன் நினைவு கூர்ந்து உனக்கு அறிவிக்கிறேன் “ என்ற உயர்ந்த எண்ணத்தோடு செய்யப்படுவது. வீட்டிலேயும் பூஜை செய்து, மலர்களால் அர்ச்சனை செய்து, நைவேத்தியம் செய்வதன் நோக்கமும் இதுவே ஆகும். உண்பதன் முன் மலர் பறித்து, இறைவனது கழல்களுக்கு இடாவிட்டால், நோய்களுக்கே விருந்தாவர் என்று எச்சரிக்கிறார் அப்பர் பெருமான்.

ஆலய பூஜைகள் ஆறு காலங்கள் நடைபெற்றாலும் ஏதோ ஒரு சில காரணங்களால் ஆகமம் காட்டிய பாதையில் இருந்து சற்று விலகி விட வாய்ப்பு உண்டு என்பதால் கால பூஜையின் இறுதியில் தற்செயலாக நடைபெற்றமைக்கு மன்னிப்புக் கேட்கப்படுகிறது. அது மந்திர-தந்திர லோபமாகவோ, ஸ்ரத்தா லோபமாகவோ,கால-நியம லோபமாகவோ இருக்கக்கூடும் என்பதால் இறைவனிடம் இவ்வாறு விண்ணப்பிக்கப்படுகிறது.

தாயாய் இருந்து தொண்டாற்றும் கடமை பூண்டவர்கள் என்ற ஒரே காரணத்திற்காகவாவது , வருமானத்தையோ சிரமத்தையோ பொருட்படுத்தாமல் பணியைத் தொடர வேண்டும். அதற்கான பலனை இறைவன் தராமல் விட மாட்டான். அதிலும் தன்னைத் தாயே போல் சீராட்டிப் பணிவிடை செய்பவனைக் கை விடுவானா அக்கடவுள் ?

சமயத்தைப் பிடித்துள்ள கிரகணம்

இணைய தள நண்பர் அனுப்பிய படம் : நன்றி 

பொழுது விடிந்தாலே ஒரு சர்ச்சையோடு ஆரம்பிக்கும் காலம் இது. அதுவும் கடந்த ஆண்டினைச்  சர்ச்சை ஆண்டு என்றே பெயரிட்டு விடலாம் போல் இருக்கிறது. சமயம் பற்றிய சர்ச்சைகளே அவற்றில் அதிகமாகக் காணப்படுபவை. சர்ச்சைகள் என்று கூறினால் அவற்றைப் பிரச்னைகள் என்று வேறு பெயர் இட்டு விடுகிறார்கள். எதற்கு எடுத்தாலும் போராட்டம், எதிர்ப்பு என்று ஆகி விட்டது. இப்படிச் செய்வதால் மக்கள் மனதில் இடம் பிடிக்கலாம் என்ற எண்ணம் கூடக் காரணமாக இருக்கலாம். இத்தனை காலமும் பின்பற்றி வந்த மரபினை மாற்றத் துடிக்கிறார்கள். ஊடகங்களில் பேட்டி கொடுத்து சுய லாபத்தை அடைய முனைகிறார்கள். 

இத்தனை ஆண்டுகளாக சந்திர கிரஹணம் வந்த போதெல்லாம் மௌனிகளாக இருந்தவர்கள் இப்போது புது சர்ச்சையைத் தோற்றுவித்து மக்களைக் குழப்புகிறார்கள். கிரகண காலத்தில் ஆலயத்தை மூடாமல் திறந்து வைத்து சிறப்பு வழிபாடுகள் நடத்த வேண்டும் என்று கருத்து வெளியிடுகிறார்கள். ஆகமங்களில் இருந்து வாக்கியங்களை எடுத்துக் கூறி இக்கருத்தை நியாயப்படுத்த முனைகிறார்கள். 

கிரகண காலத்தில் சந்திரனை ராகு பிடிப்பதாகப் புராணங்கள் கூறியதை ஏற்க மறுத்தவர்களும் , அந்த நேரத்தில் ஏற்படும் கதிர்  வீச்சினால் நமக்குப் பாதிப்பு ஏற்படும் என்று விஞ்ஞான ரீதியாகக் கூறுவதை ஏற்கிறார்கள்.  அந்நேரத்தில் வெளியில் செல்லாமல் இருந்தால் கதிர் வீச்சிலிருந்து நம்மைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளலாம் என்பதால் கோவிலுக்குக் கூடச் செல்வதை அந்த சில மணி நேரங்கள் மட்டும் இத்தனை காலமும் தவிர்த்து வந்தார்கள். குறிப்பாகக் கர்ப்பமடைந்த பெண்கள் வெளியில் செல்வதால் அதிகமாகப் பாதிக்கப்படுவர் என்பதை அனைவரும் ஒப்புக் கொண்டுள்ளனர். 

ஆகமங்களைப் பிரமாணங்களாகக் காட்டி ஆலயங்களைக் கிரகண காலத்தில் திறக்க வேண்டும் என்று சொல்பவர்களைக் கேட்கிறோம்:

1. தினமும் ஆறு கால பூஜைகள் நடத்தியே ஆக வேண்டும் என்று அறிக்கை விடாதது ஏன் ? 

2  உற்சவர்கள் வீதி உலா சென்றாலே, ஆலயத்தில் மூலவர் வழிபாடு செய்யலாகாது என்பதால் கோவில் மூடப்படும் நிலையில், உற்சவர்கள் அனைவரையும் பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் பல்லாண்டுகள் அறநிலையத்துறை வேறோர் கோயிலில் சிறை வைத்துள்ளதைக்  கண்டித்து அறிக்கை விடாதது ஏன் ? 

3 சுவாமி-அம்பாளுக்கு யாகசாலையில் நவகுண்டங்கள் அமைக்க வேண்டும் என்ற ஆகம உரையை மாற்றி(க்  குறைந்தது ஐந்து குண்டங்களாவது அமைக்காமல்) ஒரே குண்டம் அமைத்துக் கும்பாபிஷேகம் நடத்தும் ஊர்களைக் கண்டிக்காதது ஏன் ?

4 ஆங்கிலப்புத்தாண்டன்று நள்ளிரவில் கோவிலைத் திறந்து வைத்து வழிபாடுகள் செய்வது எந்த ஆகமத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது ? 

5  இறைவனைப் பல இடங்களில் தீண்டாத் திருமேனி என்று சொல்லிக் கொண்டு மனிதர்கள் நெற்றியில் திருநீறு பூசி விடுவதை யாரும் கண்டித்ததாகத் தெரியவில்லையே ! 

6  ஆகமப் ப்ரவீணர்களாக இருப்பவர்கள் கும்பாபிஷேகத்திற்கு மட்டும் செல்வதோடு நிறுத்தி விடாமல் சாதாரண நாட்களிலும் கிராமக் கோயில்களுக்குச் சென்று அங்குள்ள மக்களுக்கு தினசரி வழிபாட்டின் அவசியத்தை எடுத்துச் சொல்லலாமே ! 

இன்று ஏராளமான ஆலயங்கள் ஈ-காக்காய் கூட இல்லாமல் வௌவால்களும் பாம்புகளும் ஆட்சி செய்து வரும் நிலையில் வெறிச்சோடிக் கிடக்கின்றன. ஊர் மக்கள் அக்கறை இல்லாமல் ஆலயம் இடியும் நிலையைக் கண்டும் காணாதது போல இருக்கிறார்கள். எடுத்துச் சொல்ல எவரும் முன் வருவதில்லை. இருந்த இடத்தில் இருந்த படியே அறிக்கை மட்டும் விடுபவர்ர்கள். முதலில் மக்களை நல்  வழிப்படுத்தட்டும்  பிறகு மாற்றங்கள் பற்றி யோசிப்போம். 

திருவாரூர் கோயிலைக் கிரகண காலத்தில் திறந்து வைக்க வில்லையா என்று கேட்கிறார்கள். எல்லாக் கோயில்களையுமே திறந்து வைப்பதில் ஆட்சேபனை இல்லை. ஆனால் ஒன்று மட்டும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். கோயிலுக்கு வருபவர்கள் எந்த வேளையிலும் இரண்டு மணி நேரம் அங்கேயே இருப்பது அபூர்வமாகி விட்ட இக்காலத்தில் , அவர்கள் கிரகணம் பிடித்தவுடன் அரை மணி நேரம் தரிசனம் செய்து விட்டு, வீட்டுக் குத் திரும்பும் போது, கதிர் வீச்சுக்கு ஆளாவர் அல்லவா? அது மட்டுமல்ல. கிரகணம் முடிந்ததும் ஸ்நானம் செய்ய வேண்டும் என்பதால் கோவிலுக்குப் போய்விட்டு வீட்டுக்கு வந்தால் ஸ்நானம் செய்யலாமா என்பதும் நியாயமான காரணமாகப் படுவதால் தினசரி தரிசனத்தை அந்த சில மணி நேரங்களில் செய்யாமல் சற்றுத் தள்ளிப் போடச் சொன்னார்கள் நமது முன்னோர்கள். அவ்வளவுதான். 

அவரவர்கள் தனக்குத் தோன்றியவற்றை நியாயப் படுத்த முனைந்து விட்டபோது யார் என்ன சொன்னாலும் அவ்வளவு எளிதில் ஏற்பதில்லை. அனைவரும் ஏற்கும் படியாக அறிவுரை சொல்பவர் இல்லாமலும் இருக்கக் கூடும். ஒருவேளை இருந்தாலும், ஆணவ மலம் அதனை ஏற்க மறுக்கிறது. 

பக்தி மேலீட்டின் பால், இறைவனே எல்லாவற்றுக்கும் காரணமாக விளங்குவதால் நாம் அஞ்ச வேண்டியதில்லை என்பர் சிலர். உண்மைதான்.ஆனால் இந்தப்பக்குவம் ஏற்பட எத்தனையோ பிறவிகள் எடுக்க வேண்டுமே !  பாமர மக்களுக்குப் போய்ச் சேரும்படி எளிய அறிவுரைகளைக் காலத்தை மனதில் கொண்டு சர்ச்சைகள் ஏற்படாதவாறு எடுத்து உரைப்பதே நல்லது. நிருபர்களைக் கண்டவுடன் வித்தியாசமாகப் பேசியே தீர வேண்டும் என்ற மனப்பாங்கைத் தவிர்த்தல் சமய உலகிற்கே நலம் விளைவிக்கும்.  

புராண வரலாறுகளைச் சொல்லலாமே

ஆகமம் தந்த அண்ணலும் அர்ச்சித்த தவக் கொழுந்தும் 

தல யாத்திரை செய்பவர்கள் பலவிதம். சிலர் தாங்கள் ஒரு ஊரின் பெருமையைப் பிறர் சொன்னதால் வருபவர்கள். சிலர் பத்திரிகை,தொலைக் காட்சி மூலம் தெரிந்து கொண்டு வருவார்கள். இன்னும் சிலர்  புத்தகங்களில் படித்து விட்டுச் செல்பவர்கள். எப்படியாவது வரட்டும். சுற்றுலா மாதிரி செல்பவர்கள் இல்லாமல் இருந்தால் நல்லது. யாத்திரை என்பது புனிதமானது. நம்மைப்  புனிதப்படுத்துவது. பொழுது போக்குவதற்கும், கேளிக்கைக்கும் அதனை மாற்றி விடக் கூடாது. யாத்திரை மேற்கொள்பவர்கள் பக்தி நெறியைக் கடைப் பிடிப்பது மிகவும் அவசியம்.

தனியாகச் செல்வோரும் குழுக்களாகச் செல்வோரும் ஒரு வாகனத்தை அமைத்துக் கொண்டு பல கோயில்களுக்குச் செல்கிறார்கள். இக்கோயில்கள் பெரும்பாலும் கிராமங்களில் உள்ளன. இவ்வாறு பலர் வருகை தருவதால் ஆலய சிப்பந்திகளும் பயனடைவர். வெளியூர்களில் இருந்து வரும் யாத்திரீகர்களுக்கு உள்ளூர் வாசிகள் தங்குமிடம், உண்ண உணவு ஆகியன கொடுத்து அவர்களை விருந்தாளிகளாக எண்ணி உபசரித்த காலம் இனி எப்பொழுது வரப்போகிறது? 

தேசாந்திரிகளுக்கு உணவு வழங்க அக்காலத்தில் நிலங்களைத் தானமாகக் கொடுத்திருந்தார்கள். நில வருவாய் இல்லாமல் போனதால் அந்த தருமமும் நின்று போய் விட்டது. மதிய வேளையில் சில கோயில்கள் அன்னதானம் செய்கின்றன. அதுவும் பிறரது நன்கொடையிலிருந்து! 

எல்லாம் தான் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக நின்று போய்க் கொண்டிருக்கிறது. வாய் வார்த்தைக்குமா பஞ்சம் ?  வெளியூர் அன்பர்களுக்குத் தரிசனம் செய்து வைக்கும் சிவாச்சார்யர்களில்  அநேகர்,  தமது கோயிலின் புராண வரலாறைக் கூறுவதில்லை என்று பரவலாக ஒரு புகார் உள்ளது. நாமாகக் கேட்டால் சொல்வோரும் உண்டு. ஒரு ஊரில் தல வரலாற்றைக் கேட்ட பொது, தகவல் பலகையில் எழுதி இருக்கிறது படித்துக் கொள்ளுங்கள் என்று கூறியதைக் கேட்டிருக்கிறோம். ஏன் இந்த நிலைமை? விரக்தி காரணமா? அசிரத்தை காரணமா? நாம் எதற்கு சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணமா?  எதுவுமே புரியவில்லை. இது பற்றி நாமும் எழுத வேண்டாம் என்று இத்தனை நாள் இருந்தோம். சமூக வலைத் தளங்களில் சிலர் இதைச் சுட்டிக் காட்டும்போது நாமும் பிறரது எதிர்பார்ப்புக்கு ஏற்ற வகையில் செயல் படலாம் என்று சொல்லத் தோன்றியது.

பெருமாளின் திவ்ய தேசங்களுக்கு யாத்திரை செய்பவர்களுக்கு அங்கு எப்படித்  தரிசனம் செய்து வைக்கிறார்கள் என்பது தெரியும். மூலவரது பெயர், எந்த திசையை நோக்கியுள்ளார், யாருக்கு அருள் செய்தார், நின்ற/ அமர்ந்த/கிடந்த கோலம், விமானம் மற்றும் புஷ்கரணியின் பெயர்கள், முதலிய தகவல்கள் தரிசிக்க வருபவர்களுக்குச் சொல்லப்படுகிறது. இதுபோல் சிவாலயங்களில் ஏன் சொல்லப் படுவதில்லை? திருப்தி அடைந்த சேவார்த்திகள் தாராளமாக தட்சிணை அளிக்கவும் இதன் மூலம் வாய்ப்பு ஏற்படுகிறது என்பதை மறுக்க முடியாது. 

அறநிலையத்துறை தரும் சம்பளமோ சில நூறுகள் தான். உள்ளூரிலிருந்தும் வருமானம் இல்லை. பொருள் ஈட்டுவதற்காக வெளியூர் சென்று படாத பாடு படுவதைக் கண்டும் உதவுவார் இல்லை. அப்படி இருக்கும் போது யாத்ரிகர்கள் மூலம் வரும் வருவாய் சொற்பமாக இருந்தாலும் உதாசீனப் படுத்தலாமா? வருமானத்தை விட, புராண வரலாறு கேட்டவர்களின் முகத்தில் ஏற்படும் திருப்தி இருக்கிறதே, அது ஒன்றே, ஆறுதல் தரும் மருந்தாகவும்  அமைவதாகக் கருதலாமே. 

நந்தியை மறைப்பதா ?

எண்ணில் ஆகமம் இயம்பிய இறைவரை பூஜிக்கும் பெண்ணின் நல்லாள் 

சபரி மலை போகும் பக்தர்கள் பலர் கோயில்களில் மாலை போட்டுக் கொள்கிறார்கள். மலைக்குப் போகும்போது கோவிலுக்கு வந்து ஐயப்ப பூஜை செய்து விட்டு இருமுடியை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்புகிறார்கள். அண்மையில் ஒரு கோயிலில் கண்டதை இங்குப் பகிர வேண்டியிருக்கிறது. 

துணியால் மறைக்கப்பட்ட நந்தி மண்டபம் 

ராஜ கோபுரத்தைக் கடந்தவுடன் நந்தி மண்டபம், கொடி மரப் பிள்ளையாரை வணங்கி விட்டு, நந்திக்கு நேராக இருக்கும் சிவசன்னதிக்குச் செல்லுகையில்  நந்தி தேவரை மீண்டும் வணங்க எண்ணியபோது நந்தியைப் பார்க்க முடியாத படித் திரை இடப் பட்டிருந்தது. அதற்கு முன்பாக மூலவரை நோக்கிய நிலையில் 18  மரப்படிகள் அமைக்கப் பட்டு, அதன் மீது ஐயப்பன் விக்கிரகம் இருந்ததைக் கண்டோம். பூஜைக்காகச்  செய்யப்பட்ட ஏற்பாடு இது. 

நந்தி போல் மறைக்காதே என்று வேடிக்கையாகச் சொல்வது போய் நந்தியையே மறைத்து விட்டிருக்கிறார்கள்! தற்காலிக ஏற்பாடாக இருந்தாலும் சுவாமிக்கும் நந்திக்கும் குறுக்கே போகக் கூடாது என்று ஆலய வழிபாட்டு முறை இருக்கும்போது, நந்தி மண்டபத்தையே இப்படித் துணியால் மூடியது வியப்பில் ஆழ்த்தியது!  சிவாகம முறைப்படி நடக்கும் கோயில்களில் கூட இப்படி விதி மீறல்கள் நடக்கலாமா ? 

மறைப்பும் பூஜை அமைப்பும் விலகியபின் தெரியும் நந்தி 

தகுந்தபடி எடுத்துச் சொன்ன பிறகு படிகளோடு கூடிய பூஜை அமைப்புச் சற்று விலக்கப்பட்டது. நந்தனார் சரித்திரத்தில் இறைவன் நந்தி தேவரைச் சற்று விலகி இருக்கும் படி கூறியருளினார். ஆனால் இங்கு நடைபெற்றதோ வேறு விதமாக இருந்தது. இப்படியெல்லாம் நடை பெறாமல் சிவாச்சாரியப் பெருமக்கள் தனிக் கவனம் செலுத்த வேண்டும். 

பூஜைக்குக்  குடும்பத்துடனும் நண்பர்களுடனும்  வருபவர்கள் தாங்கள் கொண்டு வந்த உணவை உண்டுவிட்டு எஞ்சியவற்றைக் கோயிலிலேயே எறிவது வருத்தமளிப்பதாக உள்ளது. எஞ்சிய  உணவை கோவிலுக்கு வெளியில் ஒரு தொட்டியில் போடாமல், கோவிலுக்கு உள்ளேயே போடுவதால், அதை உண்பதற்காக நாய்கள் வந்து விடுகின்றன. எஞ்சிய இலைகளும், பிளாஸ்டிக் பொருள்களும் சிதறிக் கிடப்பதைப் பார்த்தால் வேதனையே மிஞ்சுகிறது. போதாக் குறைக்கு வாய் கொப்பளித்த எச்சில் நீர்  , அங்கு வருபவர்களின் கால்களில்  படுகிறது . 

வீட்டில் சுத்தமாகவும் சுகாதாரமாகவும் இருந்தால் மட்டும் போதாது. வீதிகளையும் நாம் வணங்கும் கடவுளின் ஆலயத்தையும் அவ்வாறு வைத்துக் கொள்ள வேண்டாமா? நாம் எப்போது தான் திருந்தப்போகிறோமோ தெரியவில்லை. 

அலங்காரமா அறியாமையா ?

இலிங்கப் பெருமானுக்கு  உருவம் 

மூர்த்தி அலங்கார விதி என்ற பழைய புஸ்தகத்தில் எவ்வாறு அலங்காரம் செய்யப்பட வேண்டும் என்று தெளிவாகக் கூறப் பட்டிருக்கிறது. ஆண் விக்கிரகத்தைப் பெண்ணாகவும், மனம் போன போக்கில் எல்லாம் அடியோடு மாற்றி அமைப்பதும் பல கோயில்களில் நடைபெறுகின்றன. சிவாகமத்திற்கு மாறாக நடந்து கொள்வது வருந்தத்தக்கது. அலங்காரம் என்ற பெயரில் கண்ட பொருள்களைக் கொண்டு மூலவர் மற்றும் உற்சவத் திருமேனிகள் அலங்கரிக்கப்படுகின்றன. பார்ப்பவர்களோ ஒன்றும் தெரியாத அப்பாவிகளாகவும், இப்படிப்பட்ட  " அலங்காரத்தைப் பெரிதும்  மெச்சுபவர்களாகவும் இருப்பதால் கேட்பவரின்றி ,விதம் விதமான  அலங்காரங்கள் செய்யப்படுகின்றன. இவ்வாறு மாற்றுவதால் ஏற்படும் தோஷங்கள் பற்றித் தெரிந்தவர்கள் இப்படி மாற்றத் துணியமாட்டார்கள். 

ஒரு ஊரில் நவராத்திரியின் போது அம்பிகைக்குச் செய்யப்பட்ட அலங்காரங்களைப் படம் எடுத்து அனுப்பிஇருந்தார்கள். அம்பிகையை ராஜ ராஜேசுவரியாகவும், திருபுர  சுந்தரியாகவும், சிவ பூஜை செய்பவளாகவும்,தக்ஷிணா மூர்த்தி ரூபிணியாகவும், சரஸ்வதி,லக்ஷ்மி ஆகிய தேவி அம்சங்களாகவும், துர்க்கா தேவியாகவும், காமாக்ஷியாகவும் , மீனாக்ஷியாகவும், அன்னபூரணியாகவும் அலங்காரம் செய்து வருவது வழக்கம். ஆனால் இக்கோயிலில் வெண்ணைத் தாழி அலங்காரம் செய்திருந்தார்கள். எழுதிக் கேட்டதற்கு, "  அரியலால் தேவியில்லை" என்ற தேவார வாக்கை சுட்டிக் காட்டினார்கள். அப்படியானால் பத்து நாட்களும் தசாவதாரங்களையும் அம்பிகைக்கு செய்து பார்ப்பார்களோ என்னவோ !!

சிவலிங்க மூர்த்தியாவது உருவமும் அருவமும் கலந்த படியால், அம்மூர்த்திக்கு உருவம் கொடுப்பது உயர்ந்த தத்துவத்தைப் புரிந்து கொள்ளாததன் விளைவு. சந்தனக் காப்பே செய்து விடுகிறார்கள் சில இடங்களில். மேலும், கண்,மூக்கு,வாய் என்ற எல்லாம் பாணத்தில் வரையப் படுகிறது. போதாததற்கு மீசை வேறு ! 

அன்னாபிஷேகம் என்பது அன்னத்தால் அபிஷேகம் செய்யப் படுவது. அன்னம் பாலித்த கடவுளுக்கு நன்றி சொல்லும் விதமாக செய்யப்படுவது. சிதம்பரத்தில் சந்த்ரமௌலீசுவரருக்கு அன்றாடம் செய்யப்படுவது. வித்தியாசமாகச் செய்வதாக எண்ணிக்கொண்டு பல ஊர்களில்  முகம் வரையப்பட்டு , எல்லாப் பொருள்களைக் கொண்டும் " அலங்காரம் " செய்யப்படுகிறது  பாவம் , அலங்காரம் செய்ய எவ்வளவோ முயன்றும், கண் ஒன்றரைக் கண்ணாகவும், விழித்துப் பார்ப்பதாகவும் பயங்கரமாகவும் சில ஆலயங்களில் சித்தரிக்கப்படுகிறது. சிவலிங்கப் பெருமானுக்கும் ,அம்பிகைக்கும்  அர்த்தநாரி வடிவம் கொடுத்து விடுவதையும் பார்க்கிறோம்.  

உற்சவருக்குச்  செய்யப்படும் அலங்காரமோ கற்பனையின் உச்சமாக இருக்கிறது. நிற்கும் விக்கிரகத்தை போலிக் கரங்களையும் கால்களையும் வைத்துக் கயிறுகளால் கட்டி, இயல்பான வடிவம் எது என்று தெரியாதபடி ஆக்கி விடுகிறார்கள். சோமாஸ்கந்த மூர்த்திக்கு நீண்ட கால்களை வைத்துக் கட்டி செயற்கைக் கைகளில் சூலத்தைக் கொடுத்து, மூர்த்தியின் அழகையே கெடுத்து விடுகிறார்கள். தொண்டை மண்டலத்தில் இவ்வித அலங்காரம் சகஜமாகப் போய் விட்டது. அதையும் ரசிப்பவர்கள் உண்டு. உயரத்தில் அமர்ந்திருக்கும் மூர்த்தியின் செயற்கைக் கால்கள் அதிகார நந்தியின் ஏந்திய கரங்கள் வரை நீட்டப்படுகின்றன. 

மூர்த்தியால் நகைக்கு அழகு 

சோழ நாட்டுக் கோயில்களில் பெரும்பாலும் மூர்த்தியின் இயற்கையான வடிவை மாற்ற மாட்டார்கள். கவசம் சார்த்தி, நகைகள்,கிரீடம்,நகைகள், பின் அலங்காரம் ஆகியன மட்டும் செய்து விட்டு, புஷ்ப அலங்காரம் மூர்த்தியை மறைக்காதவாறு செய்வார்கள். அது அவர்களுக்கே உரிய ஆற்றல். மற்ற பகுதிகளில் உள்ள பெரிய கோயில்களில் உற்சவ அம்பாளுக்குத் திருக் கல்யாணத்தின் போது கூட புடவை அணிவிக்காமல், பாவாடை அணிவிப்பதை  என்னவென்று சொல்வது ? 

ஒரு ஊரில்  சுவாமி, அம்பாளுக்குப் பின்னல் பின்னி விடுவதாக உற்சவர்கள் அலங்காரம் செய்யப் பட்டுள்ளனர். இதெல்லாம் ஆகம சம்மதமா, எப்படி வேண்டுமானாலும் அலங்கரிக்கலாம் என்ற எண்ணமா  என்பதை  சிவாச்சாரியப் பெருமக்களின் சிந்தனைக்கு விடுகிறோம்.

சுவாமிக்கு ரூபாய் நோட்டுக்களால் மாலை போடப் போய் இப்பொழுது சன்னதியையே நோட்டுக்களால் அலங்கரிக்கத் துவங்கி விட்டனர். மரத்தை மறைத்தது மா மத யானை என்பதைப் போல் காகிதம் என்பதே மறந்து நோட்டு மட்டுமே தெரிகிறது !! 

இப்பதிவு எவரையும் குறைகூறவோ, புண்படுத்தவோ எழுதப்பட்டதன்று. சிவாசார்யர்களது சிந்தனைக்கு மட்டுமே உரியது என்பதால் பரவலாக எல்லோருக்கும் அனுப்பப்படவில்லை. யாரோ சிலரது  ஆர்வக் கோளாறுகளால் மொத்த சமூகமே பழிக்கப்படக் கூடாது. எனவே இதனை சமூக வலை தளங்களில் பகிர வேண்டாம் என்று மிகத் தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறோம்.